Een mooie Tour langs natuurlijke Waalwege en vele oude Lariksen. Een echte aanrader!
Jullie hebben nog één mooie wandeling van me tegoed die we in onze Osterferien maakten. We rijden naar Schluderns/Sluderno en parkeren de auto op de parkeerplaats midden in het dorp naast de rivier. Even moeten we zoeken hoe te lopen, we willen namelijk starten via de Kalvariënberg en weer eindigen bij de Churburg. Maar andersom is ook mogelijk.
Midden in het dorp heb je de discount supermarkt Euro spin en daar neem je de afslag tussen de huizen door en klim je langzaam de berg omhoog. Eigenlijk zit hier de hele klim in, bij de waalweg aangekomen loop je grotendeels recht. We komen nog een boer tegen die met zijn geitenbokken de berg afkomt, voor de rest zitten we na de bedrijvigheid in het dorpje helemaal in de rust nu.
vele mooi oude Lariksen onderweg te zien
Boven aangekomen vinden we de Leitenwaal , die nu jammer genoeg nog droog staat, in de zomer zal hij weer volop stromen en de appel en fruitgaarden van het broodnodige water voorzien. Ondanks het gemis van het geklater van water is het een prachtige tocht. Deze Waalweg is echt super natuurlijk. In plaats van tussen de Appelgaarden door, lopen we grotendeels door de bossen en langs prachtige oude Lariksen. Zeker in een warme zomer is deze Waalrunde dus een echte aanrader!
Pauze met Jause
Dan komt de oversteek over de Saldurbach, een heerlijk ruisende rivier. We zijn nu op de helft van de route en we zoeken ons een plekje om onze meegebrachte ”Jause” op te eten. Even van het hoofdpad af leid een smal pad naar een Waalhut, hier vinden we een bankje en houden we een fijne pauze. Denk absoluut bij deze wandeling om eigen proviand, er is namelijk geen ” Einkehrmöglichkeit”. De zon is inmiddels doorgebroken en we genieten van het geruis van de rivier, ons uitzicht, de zon op ons gezicht en onze meegebrachte lunch. Daar kan geen 5 sterren restaurant tegen op.
vader en dochter genieten!
Nu we aan de andere kant van het dal zijn volgen we de Bergwaal, ook dit deel is weer prachtig natuurlijk om te bewandelen. Ook kom je langs een mooie waterval en hier is een deel van de Waal die nu al wel water voert. En langzaam ga je dan alweer aan de afdaling beginnen. We hadden er eigenlijk nog geen genoeg van. De natuur was zo mooi hierboven en de vogels zongen hun hoogste lied, dat we het gewoon jammer vonden dat er langzaam een einde aan kwam.
De Churburg komt in zicht, als we via de appelgaarden afdalen. Het kasteel Churburg (Italiaans: Castel Coira) is een van de best bewaarde en meest bezochte kastelen in Zuid-Tirol. Het kasteel is met intree (14 euro vw en 32 euro voor een familieticket) te bezichtigen. Maar met dit droge weer en af en toe een zonnetje erbij vonden wij het jammer om binnen te zijn. Maar het kasteel zou ik zeker op een druilerige dag wel eens willen bezoeken. Ook het Vintschger Museum in het dorp schijnt de moeite waard te zijn. Daar kun je vondsten bekijken die ze hier bij Ganglegg opgegraven hebben.
Churburg
Ga je dus ooit eens op vakantie naar Südtirol, neem dan zeker een Waalweg wandeling mee . Wij hebben ook van deze tocht weer enorm genoten en waren blij naar vele jaren weer eens in dit mooie gebied te zijn geweest. Nu we zelf in Oostenrijk wonen is dit ook nog eens relatief dichtbij voor ons!
Voor nu eerst de groetjes van de Auswanders en Pfiat di
Vergeet niet te liken en eventueel een commentaar te geven daar genieten we altijd weer van. Ook het filmpje staat online inmiddels en is te bekijken via deze link. https://youtu.be/LTaHXTGkud4.
Samenvatiing:
-parkeren in Schluderns , wij parkeerden naast de rivier midden in het dorp is een grote, gratis parkeerplaats.
Een mooie rondwandeling langs de oude ”Waalwege” de Rautwaal en de Neuwaal. Je komt langs twee oude Burchten de Ober en Untermontani. Als je in Südtirol op vakantie bent mag een Waalweg wandeling zeker niet ontbreken!
Wat zijn waalwege?
Eeuwen geleden werden in Südtirol kanalen aangelegd om weiden en akkers te irrigeren, vooral rond Merano en in het Vinschgau-dal, waar zelden regen viel. De waterwachter, ook wel de Waaler genoemd, zorgde ervoor dat elke boer zijn water kreeg. Vandaag de dag zijn de paden langs deze historische waterkanalen geliefde wandelwegen.
De smalle paden in het middelgebergte leiden dwars door bossen, langs appelboomgaarden en wijngaarden, maar ook langs kastelen, ruïnes en kapellen. Het traditionele irrigatiesysteem is zelfs door de Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoed en is door zijn hoge ecologische, landschappelijke en culturele kwaliteit een cultuurgoed dat het waard is om te beschermen.
onderweg kwamen we dit ”Bos-monster” tegen
Morter Waalrunde
De kasteelheuvel van Montani in het buitengebied van het Marteltal/Val Martello vormt het centrum van deze idyllische wandeling in het centrale Vinschgau-dal langs oude irrigatiekanalen tussen het dorp Morter en Latsch.
We parkeren de auto in Morter bij het Kulturhaus. We moeten even zoeken naar de bordjes, ze zijn hier niet geel zoals bij ons in Oostenrijk, maar van bruin hout. Dan zien we de wegwijzer richting Waalrundweg, en zo lopen we het kleine dorpje uit. Dan gaan we in kleine serpentines de berg omhoog, dit is dan ook het enigste stuk wat iets steiler is, ben je eenmaal op hoogte dan zijn de Waalwegen vrij vlak. Ook heb je continu een geweldig zicht over Ober en Unter Montani.
We bewonderen de grote hoeveelheid Pulsatilla bloemen die we hier aantreffen, ze zijn niet te tellen. We nemen dan ook even de tijd om de plant te bewonderen en te fotograferen. Wat een prachtige plant, die mooie lila/paarse kleur en de regendruppeltjes die als parels eraan hangen van de dag ervoor. Deze plant behoort aan de Ranonkel familie en bloeit ongeveer van maart tot mei. Ze is giftig, maar wordt wel gebruikt als medicijn. Van het extract maakt men een verdunning dat kan worden gebruikt bij uiteenlopende klachten zoals in geval van migraine, onregelmatige menstruatie, PMS klachten, spataderen, verkoudheid en oorproblemen. Het werkt kramp opheffend, kalmerend, doet zweten en maakt het hoofd helder.
Pulsatilla en Schloss Obermontani
Dan komen we op een splitsing uit en zien ook voor het eerst de Rautwaal , die zo vroeg in het voorjaar nog geen water voert. (Later zullen we nog een deel van de Waal zien die al wel water voert.) Hier gaan we linksaf en volgen de richting van Schloss Obermontani. Op een gegeven moment komt er een afslag naar links en daal je langzaam iets af naar de rivier, de Plima , die steek je over , om aan de andere kant van de weg, de Waalweg route te vervolgen. Nu lopen we, opnieuw begeleid van veel vogelgezang, weer verder langs de Neuwaal.
Pulsatilla
Schloss Obermontani
Het middeleeuwse kasteel van Obermontani staat op een rotsachtige bergkam boven de Plima rivier, bij de ingang van het Martelltal .Ongeveer 400 meter naar het noorden op de rotsachtige bergkam staat het kleinere kasteel Untermontani dat meer een ruïne is. Ook vind je hier de Stephanus kapel.
Vanuit Untermontani een blik op Obermontani
We houden een korte pauze bij het kasteel, jammer genoeg is het afgesloten, maar het is een mooi gebouw om te zien. Dan gaan we langzaam afdalen richting Untermontani. Steeds meer komt het uitzicht vrij op het dal en de immense Appelgaarden, een prachtig gezicht.
Untermontani is wel vrij toegankelijk en je kan nog duidelijk zien hoe de Burcht er ooit uit gezien moet hebben. Hier houden we een langere pauze en we genieten van het weidse uitzicht om ons heen. We zien een groep wandelaars voorbij gaan die aan Lama ( of waren het misschien alpaca’s?) trekking deden. Een komisch gezicht, af en toe stoppen ze even om een vers bloemetje of graspolletje te eten en dan gaat de stoet weer verder.
Ook wij gaan verder. Nog even een stukje dalen en dan zijn we onder bij de Plima rivier. Als we op de klok kijken valt het nog mee met de tijd en we besluiten nog even bij de rivier te blijven. In de rivierbedding liggen prachtige stenen, het lijkt wel of er zilver of glas stukjes opzitten, ze schitteren ons tegemoet. We nemen de tijd om even een mooi exemplaar te vinden om mee te nemen naar huis. Drinken een ”Schnapsl” en luisteren naar het geklater van de rivier, wat een ontspanning!
Morter waalwege
Via de appelgaarden komen we uiteindelijk weer in het dorp uit. Het waren 8 mooie, afwisselende kilometers. De wandeling is uit te breiden met een bezoek aan de Bierkeller of het Wetterkreuz. We kunnen als familie Auswander niet anders als deze wandeling aanraden als jullie ooit het mooie Südtirol zouden gaan bezoeken!
Bedankt weer voor jullie likes en commentaren, we vinden dat altijd fijn. En kijk weer even op ons YouTube kanaal voor de opnames van deze mooie wandeling. (Maar vergeet je niet te abonneren en daar een klein berichtje achter te laten )
-Parkeren: Morter bij het Kulturhaus of de Feuerwehrhalle (beide gratis)
-reis je met het openbaar vervoer , dan zou je met je Gastenkaart, gratis, per trein naar het station van Goldrain kunnen rijden en daar starten en je wandeling eindigen in Latsch en daar de Vinschger bahn weer in stappen.
-8 km en ongeveer 200 hoogtemeters
-Familievriendelijk, maar ongeschikt voor een buggy.
In Oostenrijk hebben de kinderen een week Osterferiën in plaats van mei vakantie. Wij gingen er even tussenuit en bezochten ons zuidelijk buurland Italië, wat nu slechts een paar uurtjes rijden is.
Graun Het dorp met de verzonken kerktoren
We zijn net terug van een heerlijk weekje Zuid-Tirol, Italië, wat nu slechts een paar uurtjes rijden voor ons is. Hoewel we in een prachtig gebied wonen waar veel mensen vakantie vieren, vinden we het toch nog fijn om er even helemaal uit te zijn. Het 1e wat je ziet als je via de Reschenpass/ Passo Resia Italië binnen komt is de de oud Romaanse kerktoren die uit de Reschensee oprijst. De oude dorpsnederzetting moest plaats maken voor het stuwmeer en het nieuwe dorp Graun/Curon is verder omhoog geplaatst. Oude volksverhalen vertellen dat men soms de klokken nog hoort luiden. Het is een leuke plek om even de benen te strekken of juist op een bankje te genieten van het uitzicht. Op het moment dat wij er waren was het water rond de kerk nog bevroren.Ook wel eens leuk om te zien!
Een stop bij het verzonken dorp Graun/Curon
Appels, appels en nog eens appels
Zuid-Tirol staat bekend om zijn enorme oppervlaktes vol fruitgaarden, vooral appels. De bloei begon net te komen. Ik denk als we een week of 2, 3 later zouden kunnen zijn, alles wel in volle bloei zou staan. Maar het is allemaal zeer weerafhankelijk. Zo’n 7000 boeren telen er 24 verschillende soorten appels, zoveel ken ik er niet eens. Jullie wel?
Een ander kenmerk van Zuid-Tirol is dat het tweetalig is, er wordt zowel Duits als Italiaans gesproken. Eigenlijk zelfs drietalig: een klein gedeelte van de bevolking spreekt ook het Ladinisch, een Romaanse taal. De plaatsnamen en straatnaamborden zijn dus allemaal tweetalig beschreven. In het Duits en Ladinisch is het Südtirol en in het Italiaans heet dit gebied Alto Adige.
De appelgaarden komen langzaam tot bloei
Ötzi
We hadden gehoopt op beter weer, maar goed, het was de laatste week van maart en jullie weten: ”maart roert zijn staart”, dus dat kan alle kanten op. We hebben nog fijn kunnen wandelen en op de slechtste dag van de week hebben we de ijsmummie Ötzi bezocht in het Archeologisch Museum van Bozen/Bolzano. Dit bezoek stond trouwens al jaren op ons wensenlijstje, dus het kwam eigenlijk wel heel goed uit. Jaren geleden, toen we het Schnalstal/val Senales bezochten, zijn we ooit al eens omhoog gegaan met de kabelbaan en zagen met eigen ogen het gebied waar deze man de dood vond. En in het Ötztal waar we enkele jaren terug verbleven, bezochten we het Ötzidorp, een variant van een openluchtmuseum in Nederland. De binnenstad van Bozen was ook eigenlijk best interessant met oude gebouwen en bijzondere bomen, maar het weer was er niet echt geschikt voor om deze uitgebreid te bekijken.
Zo denkt men dat Otzi er ongeveer uitgezien moet hebben.
Ötzi, de wereldberoemde ijsmummie die in september 1991 in de Italiaanse Ötzaler Alpen werd gevonden, heeft eindelijk weer een gezicht. De Nederlandse tweelingbroers, Adrie en Alfons Kennis, maakten een reconstructie en die is vanaf 1 maart aanstaande in het Zuid-Tiroler Archeologisch Museum te zien.
We ondernamen de reis naar Bozen met de Vinschger Bahn. Als je een vakantie boekt in dit gebied, krijg je de Gastenkaart erbij. Deze kaart heeft onder andere het voordeel van gratis reizen met het openbaar vervoer. Ideaal natuurlijk! We konden relaxed reizen, zonder parkeerproblemen en parkeerkosten in de stad. Daarbij is het ook leuk om het landschap eens vanuit een andere hoek te zien. We kunnen het iedereen aanraden!
In een ander blog schrijf ik nog eens de mooie wandelingen uit die we maakten, ik ga nu op de veranda aan de slag. De temperaturen stijgen alleen maar en dan kunnen we weer heerlijk buiten genieten van het mooie weer en het uitzicht.
Een Vlog van deze dag naar Ötzi in het Archeologisch Museum van Bozen/Bolzano is te zien middels deze link : https://youtu.be/EMlJSMsNjfk
Een short van de verzonken kerktoren zie je hier : https://youtube.com/shorts/ADXMM-Ogqo4?feature=share Vergeet je vooral niet te abonneren op ons kanaal, want er staan altijd weer nieuwe , leuke wandelingen en uitjes op.
Voor nu eerst de groetjes van de Auswanders en Pfiat di !
ps: Bedankt voor jullie likes en commentaren, hebben jullie nog vragen of opmerkingen dan horen we ze graag.
Mooie wandeling, met korte klim via de Fuchssteig naar de idyllische Steinalm.
Terwijl de zon volop aan de hemel staat te branden en de Imbach en Kitzsteinhorn met hun wit besneeuwde toppen tegen de knalblauwe lucht afsteken, tik ik dit blogje. Vandaag zijn we officieel een jaar in Oostenrijk, ongelooflijk waar is dat jaar gebleven? Wat hebben we een bureaucratische zaken moeten afhandelen en wat hebben we, met allerlei zaken heus wel eens gedacht: ”Waar zijn we aan begonnen?” Maar dit uitzicht vanuit ons huis is onbetaalbaar, de rust die hier nog heerst en de wandelgebieden te kust en te keur om ons heen. De winter is ons ook meegevallen, tuurlijk we hebben af en toe een flink pak sneeuw gehad, maar hebben ons er goed doorheen geslagen en ook qua weer niks te klagen gehad. Dochterlief doet het goed op school en heeft weer een ”Schnupperstage” gelopen, dit keer bij de Kleintierpraxis, en is weer vele ervaringen rijker geworden.
Einsiedelei
Als het weer het toelaat, en dat is hier zeer vaak en we zijn vrij, dan gaan we op pad. Dit keer besloten we richting Saalfelden te rijden en vanuit daar via de Einsiedelei naar de Steinalm door te lopen. De Einsiedelei kenden wij 2 nog van vorig jaar. Op een mooie , onverwachts vrije , herfstmiddag liepen we die ronde met z’n tweetjes. https://familieauswander.org/2023/10/20/wandeling-naar-de-einsiedelei-palfen/ Toen al hadden we ons voorgenomen de wandeling nog eens te lopen en dan via de ”alpine” route Fuchssteig door te lopen naar de Steinalm.
De Einsiedelei is nu nog niet bewoond, maar van april tot november leeft er een monnik, zonder luxe en in stilte. Natuurlijk komen er wel wandelaars en Pelgrims voorbij, maar voor de rest woont hij daar alleen. Vanaf de parkeerplaats is dat dus ons 1e doel, matig steil gaat het via een makkelijk pad omhoog. Ook komen we voorbij Schloss Lichtenberg, maar die wordt nog bewoond door het nageslacht van de Adellijke familie en niet te bezichtigen. We genieten vanaf het kleine 1 persoonsklooster even van het mooie uitzicht en vullen ons vocht aan en dan lopen we een stukje terug om de Fuchssteig te beklimmen.
Er is een ”normalweg” naar de Steinalm, die voor iedereen te doen is, de Fuchssteig is een Alpineweg. Neem dus alleen deze route als je een geoefende wandelaar bent met alpine ervaring! Op zich vonden wij de route goed te doen, er zijn kabels om je eventueel aan vast te houden en je moet ten alle tijde gewoon goed opletten. We hebben in de bergen wel veel moeilijkere routes gelopen, maar ik vond een waarschuwing zeker op z’n plaats. Enkele jaren geleden stortte een 54 jarige Wiener zich daar in de dood omdat hij de route onderschatte en op normale schoenen met gladde zool liep. Hoe tragisch…..
Wij genieten van de klim omhoog, nu de sneeuwgrens steeds hoger komt komen er meer wandelingen vrij en dus ook iets meer uitdaging. Via deze steig komen we weer uit op de ”normalweg” en er komt een schitterend zicht op de Hochkalkalpen vrij. We zien weer volop Leverbloemetjes en ook de 1e viooltjes van het seizoen worden weer gespot. Jammer genoeg gaat de föhnwind steeds harder waaien en we zijn blij dat we in het bos verdwijnen en dus in de luwte zijn.
Wist je dit?
Eenföhnis een warme drogewindaan de noordzijde van deAlpendie ontstaat doordat wind uit het zuiden opwarmt als deze over de bergen stroomt.
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Steinalm
Steinalm in het Steinerne meer
Als we de Steinalm oplopen zijn we diep onder de indruk van het adem berovende uitzicht, de bloeiende heide op de voorgrond en de idyllisch gelegen hut. Ondanks dat de hut nog gesloten is lopen we er naar toe, we vullen onze bidons bij de houten waterbak en gaan op een bankje even lekker zitten en genieten van de omgeving. De rugzak gaat open en we eten onze klaargemaakte broodjes smakelijk op.
de 1e viooltjes
De Steinalm hutte is gebouwd in 1869 en ligt op 1268 meter midden in het ”steinerne meer ”, op een werkelijk ongelooflijk mooie plek. Het is er nu nog vrij rustig, maar straks lopen de koeien en de geiten weer over de almen en vele wandelaars die onderweg zijn naar de hut voor een echte Pinzgauer Schmankerl (lekkernij). Vanaf hier kun je ook verder omhoog richting de Peter Wiechenthalerhutte, maar dat is een zwaardere route en ook deels een Klettersteig.
Steinalm hutte
De wind gaat steeds harder waaien, maar is niet koud, toch besluiten we voor de terugweg te gaan. Dit keer nemen we de ”Normalweg” en op deze wijze maken we er een echte rondwandeling van. We komen nog langs de Kuhloch, een natuurlijk gevormde grot, waar we een korte pauze houden. Daarna wandelen we op ons gemakje al genietend naar beneden.
samenvatting:
via de Normalweg familievriendelijk en voor iedereen die een beetje goed ter been is te doen.
490 hoogtemeters, 8 km
Fuchssteig is alleen voor geoefende wandelaars met alpine ervaring en goed schoeisel
parkeren : kostenvrije parkeerplaats Einsiedelei in het Stadsdeel Bürgerau (Saalfelden)
kuhloch
Op ons YouTube kanaal staat weer een filmpje om te bekijken, als je ons volgt krijg je bij ieder nieuw filmpje daarvan bericht.
Een mooie familievriendelijke tour in het Tiroler Pillerseetal.
Landwirtschaftschule
Er viel deze week een bijzondere brief in de bus met heuglijk nieuws, dochter Auswander is aangenomen op de Landwirtschaftschule Bruck! Hier hadden we eigenlijk totaal geen rekening meer mee gehouden, er zijn maar 66 plekken per jaar op de school. Meestal krijgen de ”boerenkinderen” voorrang en je moet een zeer goed ”Zeugnis” (rapport) van school afgeven. Voor de zekerheid had ze zich ook ingeschreven voor een andere school, met een totaal andere richting. Weliswaar een 2e keus, maar je moet toch wat. De enige reden waarom het misschien nog niet doorgaat is als ze ineens een compleet ander Zeugnis eind van dit schooljaar inlevert, met alleen onvoldoendes. Maar daar maken we ons in het geheel geen zorgen om. De komende week gaat ze ”Schnuppern ”, dat wil zeggen stage lopen en wel bij een Kleintierpraxis , een dierenartspraktijk. We zijn benieuwd hoe dat zal gaan.
Pillerseetal
We rijden weer richting het Pillerseetal in Tirol. Hier weten we zeker dat we kunnen wandelen, een boel gebieden zijn nog erg vochtig van de sneeuwsmelt Daarbij hebben we wel zin in een wandeltocht maar geen zware route en we zoeken vooral rust. Ik zelf ben een week flink verkouden geweest en het is voor mij de 1e keer dat ik weer op pad ben. Er zijn 2 mogelijkheden om te parkeren, 1 bij de ingang van de schlucht zelf en de andere is een plekje in het dorp zoeken. Wij zetten de auto in het dorp tegenover de kerk, waardoor onze wandeling iets langer wordt. Een tip: voer niet alleen maar Weissbachschlucht in je navigatie, maar ook de plaats Waidring, anders heb je de kans dat je bij de verkeerde eindigt. Vlak over de grens met Duitsland is namelijk ook een schlucht met dezelfde naam!
De route volgt de rivier
Een schlucht is een kloof met steile zijhellingen en is meestal ontstaan door een rivier. Als de kloof heel smal is noemen ze het een klamm. Als een klamm wordt onderhouden middels bruggen , of zoals ze hier zeggen Stegen, moet je er vaak entree voor betalen. Wat ik ook vrij logisch vindt. De hele wandeling worden we begeleid door de rivier, hoe kan het ook anders, de Weissbach. Het pad is eenvoudig te belopen, gaat heel geleidelijk omhoog en tot aan het Kneipp bad ook zeer goed met een buggy te doen. In de berm zien we volop paarse Leverbloempjes en ook witte Kerstrozen, wat een mooi gezicht!
kerstrozen
Het is werkelijk heerlijk rustig, alhoewel we een paar auto’s op de parkeerplaats zagen komen we slechts een enkele wandelaar tegen onderweg . We genieten van de natuur en het geruis van het water. Bij een Kneipp bad naast de rivier met rustbankjes houden we even pauze. Op een warme zomerdag zou dit een heerlijke plek zijn om even bij te verkoelen.
Na een fijne pauze steken we een bruggetje over en komen aan de andere kant van de rivier, langzaam klimmen we omhoog en kijken uiteindelijk van boven over de schlucht uit. Steeds verder komen we van de rivier af en uiteindelijk sterft het geluid van het water weg. Opeens lijkt het of we in de verte een Rotwild zien staan met een groot gewei op zijn hoofd. Huh, dat is bijzonder zeg! Maar als we goed kijken zien we dat het beestje stilstaat en het uiteindelijk nep blijkt te zijn. We komen langs een boogschietplaats en het hert is een schietschijf, maar het leek echt superecht. Later ontdekken we op dezelfde manier nog een wild zwijn.
Rodelbahn
Als we het bos uitkomen zien we het Alpengasthaus Waidring met restaurant en vakantie appartementen, wat een ontzettend mooie en bovenal rustige locatie. Bij winterdag is er vanaf hier een rodelbahn die naar beneden gesleed kan worden, van ruim 2 km lengte, en ook hier kun je rodels huren. Dit moeten we goed onthouden voor aankomend winter want we hebben veel genoten van onze gecombineerde wandel/rodeltochten. De rodelbahn is nu een mooie maar deels, steile wandelweg naar beneden geworden. We kunnen ons er nu geen voorstelling meer van maken dat hier de afgelopen winter volop gerodeld werd.
Beneden aangekomen nemen we nog even een laatste pauze bij de rivier op een bankje, de zon is nog iets meer door de wolken gekomen en we pikken nog even de behaaglijke warmte mee terwijl we naar de rivier luisteren. Op de terugweg nemen we nog een kijkje bij een mooie watermolen ( Hackenschmiede) en dan staan we alweer naast onze auto.
Voldaan rijden we richting huis. Een lieve groet van de ”Auswanders ” en we kijken altijd uit naar een leuke reactie van jullie.
Slechts 6 km en 60 hoogtemeters, maar toch een fantastisch mooie tocht, Over de Teufelsteg loop je langs de rivier de Saalach. Start en eindpunt is het dorp Lofer. Op en top genieten!
Sneeuwdump!
Deze week kwam er een enorme sneeuwdump over Oostenrijk, te danken hadden we dit aan een ”Italientief”. Het begon met veel regen, ging over in natte sneeuw, werd droge sneeuw en bleef daarna doorsneeuwen , met dikke witte vlokken tot in de nacht. Wij zijn er goed afgekomen, maar passen zoals de Brenner stonden finaal vast, hele dorpen kwamen zonder stroom te zitten en bomen begaven het onder hun zware sneeuwlast. Meneer Auswander had gelukkig zijn vracht nog op tijd weg kunnen brengen al was het een erg drukke dag voor hem.
Krokusvakantie
De Toerismebranche was er natuurlijk superblij mee, de pistes waren tot witte linten over de verder groene berg geworden, inclusief grote bruine vlekken. Zo konden de toeristen die nu Krokusvakantie vierden, lees, hoofdzakelijk Nederlanders, toch nog even fijn op de lange latten. Ja het was echt merkbaar aan de vele gele nummerborden bij de weg.
Het gekke was de volgende dag was het al weer warm, de sneeuw gleed in enorme bulten van ons dak af, onze kater Pascha schrok zich een ongeluk als hij net lekker lag te zonnebaden op de veranda. Je hoorde het smeltwater overal vandaan stromen, de zonkracht was gelijk enorm sterk. We zaten dan ook al vrij snel weer op onze veranda in de zon. Maar waar konden we nu gaan wandelen? De sneeuw iets hoger was nog niet direct weg en overal was het nat en drassig. Maar met dit werkelijk zonovergoten weer en ook wat voorspeld stond voor de volgende dag gingen we ons toch even beraadslagen over de wandelplek. Hoe noordelijker, hoe minder sneeuwval, dus we besloten de kant van Lofer op te gaan.
Lofer
We beginnen onze autorit in een witte wereld en hoe noordelijker we komen hoe groener het weer wordt. In Lofer is er van de sneeuw dan ook bijna niks meer te zien. Lofer is een klein, maar lieflijk dorp in het Pinzgauer Saalachtal en ons start en eindpunt van de wandeling. We maken de wandeling langs de Saalach en door de Teufelsschlucht over de Triftsteg, houten bruggen die je een mooie inkijk op de rivier geven vol grote rotsblokken en draaikolken. Met een beetje geluk kun je de capriolen van kajakkers zien, deze rivier is een toplocatie voor watersport.
Wist je dit?
Vroeger was het hout in de rivier laten meedrijven de enige manier om hout over lange afstanden te vervoeren. Voor dit gevaarlijke werk was echter een begaanbaar pad nodig. Zo is de Triftsteg ontstaan. Soms kwam er echter een houten stam vast te zitten en om ze te verwijderen, moesten dappere mannen met touwen in de diepte worden neergelaten. Tegenwoordig is de Triftsteg een mooie wandelroute.
de Trifsteg
We parkeren de auto in Lofer en lopen richting de Saalach, hier zien we de bekende gele wandelbordjes. Wij zelf vinden het een onnodige actie, vermelden op het bord dat je niet met hoge hakken of nette schoenen de route moet lopen, maar je zou ze de kost geven die het wel doen. Hoe vaak wij al niet iemand op slippers door een Klamm zagen gaan of op nette zondagse schoenen de berg omhoog, zo gevaarlijk!
Grappig wandelbord: vooral niet op je hoge hakken lopen !
Het water kolkt wild door de rivier, een machtig gezicht en al gauw zien we een 1e Kajak voorbij komen. Respect hoor, ik doe ze het niet na. We verbazen ons over de hoeveelheid Leverbloempjes die langs de kant groeien, een bloemetje uit de Ranonkel familie. Vorige week zagen we al wat 1e exemplaren in bloei staan, vandaag kleurt de hele rand mooi paars en steekt mooi af tegen de bruine bladeren die op de bodem liggen. Ze is een echte voorjaarsbloeier en bloeit in maart en april op de bosbodem. Ook een 1e Bosanemoon en een Sleutelbloem zien we. De lente komt er aan, heerlijk!
volop Leverbloempjes stonden te stralen in de zon
Als we even een korte stop maken om van het overweldigende landschap te genieten zien we weer een nieuwe groep Kajakkers aankomen. Als ware water acrobaten peddelen ze tussen de rotsen door , een prachtig gezicht. De natuur is overweldigend, je moet soms gewoon even stoppen om achterom te kijken, dan zie die mooie witte toppen boven alles uitsteken. Af en toe passeren we een kleine waterval en er zijn bankjes genoeg om even te zitten en gewoon met je ogen dicht te genieten van het watergeruis, het gezang van vogels en de warme zon op onze wangen.
Even Pauze om te genieten van het overweldigende uitzicht, het ruisen van het water en de warmte van de zon
Op een gegeven moment wordt het watergeruis minder, we lopen langs een stuk met minder hoogteverschil en minder rotsblokken. We naderen een brug die we oversteken en zien dan ook dat de Kajakkers hier uit het water gaan. Na het oversteken van de brug duiken we het bos in, het pad gaat even stijl omhoog en komt in een bijna sprookjesachtig bos uit. Mos in overvloed en tussen de bomen liggen wat rotsblokken, de zon wordt gefilterd doorgelaten en het geeft een heel mysterieus schijnsel. Ik verwacht bijna ieder moment dat een rotsblok zich uitrolt tot een trol!
Aan de bosrand tegen een houten kapschuurtje staat een bankje, hier gaan we zitten om even wat te eten en te drinken. Vanaf die plek hebben we een werkelijk fantastisch zicht op de tegenoverliggende bergen. We hebben nog maar net tegen elkaar gezegd hoe wonderlijk het is dat we met deze temperaturen nog geen vlinder hebben gezien of de 1e vliegt al voorbij. Deze Citroenvlinder is zo mooi fel geel gekleurd en vliegt af en toe even voorbij om ons te groeten, maar blijft jammer genoeg niet zitten om zich te laten fotograferen. Het andere exemplaar vloog te snel om even te kunnen determineren, maar we worden helemaal vrolijk, zo een mooie dag en dan ook nog weer eens vlinders zien. Ongelooflijk dat we 2 dagen terug een echte winterdag hadden.
In het mooie bos gedeelte. Zien jullie ook een trol?
We maken ons op voor het laatste deel. Na het open stuk volgt nog weer een bos, opnieuw weer sprookjesachtig mysterieus. We komen nog langs een Pestzuil en dan dalen we langzaam af naar de rivier. Als we de lange brug oversteken staan we exact op ons startpunt van de wandeling. Wat een geweldige leuke rondwandeling, slechts 6 km maar zoveel moois om te zien onderweg. Wij kunnen hem niks anders dan aanraden.
lekker Hollands Snacken
En als je dan toch in Lofer bent dan ga je ook nog even lekker naar Sanne’s Snackbar. Soms kun je toch wel even een lekker bakje patat oorlog missen, een frikandel speciaal , kroket of kaassouflé. Sanne is 10 jaren geleden met haar ouders ook vanuit Nederland naar Oostenrijk geëmigreerd waar haar ouders een goedlopende appartementenverhuur runnen en zij dus een Nederlandse Snackbar. Boffen wij even! Met een goed gevulde buik, rozige wangen van de zon en geheel ontspannen rijden we weer richting huis.
samenvatting:
parkeren in Lofer 47°35’12.3″N 12°41’43.5″E , maar ook met het openbaar vervoer bereikbaar. Vanaf Zell am see buslijn 260, Vanaf Kitzbühel/St. Johann lijn 4012.
bijna 6 km lopen en slechts 60 hoogtemeters
familievriendelijk, maar niet geschikt om met een buggy te wandelen.
Bedankt weer voor jullie lieve reacties, daar genieten we altijd van.
We zeggen tot een andere keer en
Pfiat di
de Auswanders
ps: Volgen jullie ons YouTube kanaal al? Het nieuwste filmpje staat online
Een jaar geleden stapten we rond middernacht in een volgepakte auto, met dito volgepakte aanhanger er achter. Er stond een afspraak gepland om bij ons nieuwe huis de sleutels in ontvangst te nemen, een zekere spanning was dus wel bij ons aanwezig. Nu zou het echt gaan gebeuren!
De rit verliep voorspoedig, alhoewel half februari was er van winterse taferelen geen sprake. Een fijne koffie break met wat lekkers bij de grote M onderweg en natuurlijk een plaspauze en nog een keer een stop onderweg en we waren er al. Het bijzondere was dat de afstand steeds kleiner leek te worden nu we al zo vaak heen en weer waren gependeld.
Als we Oostenrijk binnen rijden lijkt het wel voorjaar. Het is werkelijk een komisch gezicht, de ski pistes zijn witte linten over de verder groene bergen. De sneeuw die we de vorige keer hier kregen toen we in het Bluntautal logeerden en de wereld hier in een winterwonderland omtoverde, was nu finaal verdwenen. Als de sneeuwkanonnen hun werk niet hadden gedaan was er helemaal niet veel sneeuw over geweest.
Bij het huis aangekomen maken we eerst een ronde door het huis samen en worden de meterstanden genoteerd. Na de nodige handtekeningen krijgen we de sleutels overhandigd. Daarna moeten we hard aan de slag om de auto en aanhanger leeg te maken voor dat het donker gaat worden.
Het lijkt op kamperen in eigen huis. We slapen met onze nieuwe matrassen op de grond van onze slaapkamer, hebben onze camping klapstoelen meegenomen om op te zitten en opgestapelde bananendozen vormen een tafeltje. Uit het huis in Veendam namen we voor tijdelijk even gordijnen mee om voor ons slaapkamerraam te hangen tot de nieuwe klaargemaakt zijn. Een opgewarmd blik soep en een slaatje vormen voor ons deze 1e avond in ons nieuwe huis onze avondmaaltijd.
Die avond maak ik ons tijdelijk bed op in een verder kale kamer, gordijnen die totaal niet passen, maar voor nu wel even voldoen. Als we bijna 24 uur op zijn valt ons toch echt de moeheid aan en kruipen we onder de wol. Het is aardedonker, ik moet er echt aan wennen, geen straatlantaarn voor de deur en werkelijk doodstil, maar het duurt maar even of we zijn vertrokken. Moe van de lange dag en alle indrukken…..
En dit alles is nu alweer een jaar geleden. Het klinkt cliché maar het jaar is voorbijgevlogen, 11 maanden wonen we alweer in Oostenrijk. Dochter Auswander heeft net haar ”semester zeugnis”ontvangen, vergelijkbaar met een rapport in NL, en hiermee kunnen we haar nu inschrijven bij vervolgopleidingen. We zijn met recht trots op haar, vrijwel allemaal 1 en 2en. Ook dat is hier dus anders, een 1 is het hoogste cijfer, haha , je kijkt er in eerste instantie even gek tegenaan!
Wat is nu de balans? Zijn we blij met de stap om ”Aus zu wandern”of hebben we er toch spijt van? Eerlijk is eerlijk, het was niet altijd even makkelijk. Bureaucratie lijkt hier in Oostenrijk te zijn uitgevonden en alles duurt zo lang voor het geregeld is, dat zijn we als Nederlanders niet gewend. De auto op Oostenrijks kenteken laten zetten was een hele Bureaucratische klus en ook Dochterliefs ”kinderbijslag” duurde 8 maanden alvorens het rond was.
Mijn diploma als Helpende Plus wordt hier niet ”anerkannt”, en terwijl er zo een enorm tekort aan zorgkrachten is kun je er bijna niks mee beginnen hier. Ze weten niet waar ze me onder moeten scharen, daar mijn diploma in hun visie een stukje is van social betreuer, van Pflege hilfe en Heimhilfe. In Nederland ben je dan multi inzetbaar. De ouderenzorg vind ik grotendeels nog erg in de kinderschoenen staan, hopeloos ouderwets. Maar enerzijds ook logisch daar hier in Oostenrijk vaak meerder generaties in een groot huis samenwonen en hulp voor ouders, opa en oma altijd dichtbij is. En dan dat dialect ! Als spreek en versta je vloeiend Duits, dit is wel van een andere orde. Als ze onderling praten heb je echt moeite om het te volgen. In de loop der tijd wordt het wel wat makkelijker maar allesbehalve eenvoudig.
Toch zijn we echt blij met onze stap. De rust en ruimte is werkelijk genieten. Je moet even weg van de Toeristische trekpleisters zoals de ski pistes, maar dan heb je waarlijke ”Kraftplatze” en heb je het gevoel alleen op de wereld te zijn. Als je van rust en natuur houd is dit een geweldig land. Wanneer het ook maar even kan zijn we op pad de natuur in en ontdekken we steeds weer een nieuw stukje van onze Neue Heimat.
Heutal
Wat een prachtig uitzicht vanuit het Heutal
Zo gingen dit weekend op pad naar het Heutal bij Unken. Het voordeel van veel onderweg zijn met de LKW en werk-bus is dat manlief veel nieuwe wegen en plekjes ontdekt. Zijn laatste ontdekking was dus het Heutal bij Unken. Nu kenden we Unken nog van een prachtige wandeling die we vorig zomer maakten zie hiervoor : https://familieauswander.blogspot.com/search/label/Unken , dus nieuwsgierig gemaakt ging ik kijken of het Heutal ook nog een mooie wandeling herbergde die we in deze tijd van het jaar al konden doen. Alhoewel het in de dalen al heerlijk voorjaarsachtig aandoet, ligt boven natuurlijk nog sneeuw dus vele wandelingen zijn nog niet mogelijk.
Auf 1.000 m Höhe, fernab von Lärm und Trubel liegt das idyllische Heutal im Salzburger Land. Egal ob Sommer oder Winter, hier genießen Sie Ruhe und Natur in ihrem Ursprung.
En dat klopt inderdaad, het idyllische Heutal ligt ver van Lawaai en drukte. We trekken de wandelschoenen aan, doen de rugzak met drinken en wat lekkers op en gaan op pad. Het 1e deel moeten we nog even door wat sneeuw ”baggeren”, nou ja sneeuw, het heeft ook wel wat van Slush puppy, het drankje van ijsdeeltjes en siroop. Jullie kennen dat toch wel?
Al gauw komen we op een pad in het bos, constant begeleid door de rivier de Fischbach, het ruizen van de rivier en het fluiten van de vogels geeft ons direct ontspanning en dan ook nog die zon erbij, het voelt als compleet voorjaar. We zien zelfs de 1e bloemetjes weer bloeien, de kleur komt weer terug in de natuur. Langzaam gaan we afdalen en komen in een soort van brede kloof terecht, dit was het oude smokkelaarspad tussen Duitsland en Oostenrijk, koffie en sigaretten gingen hier stiekem de grens over. Af en toe hebben we een geweldig zicht op de dieper liggende rivier en zien we zo mooi de trapvormige cascaden, ook de Fischbach wasserfall is prachtig om te zien.
Heutal cascaden
De hoofdattractie van deze wandeling is toch wel ,die geweldige 200 meter hoge, Staubfall , de wandeling loopt namelijk achter de waterval langs en is ook exact de grens tussen Oostenrijk en Duitsland. De naam is echt wel duidelijk, rond de waterval stuift het water verneveld rond en dat is ook nog eens heel gezond, zeker voor mensen met astma en allergie.
de 200 meter hoge Staubfall
We moeten een stuk over een stenen trap omhoog klimmen, maar nergens gevaarlijk en er hangt zelfs een stalen ketting om je eventueel aan vast te houden. Het water gaat steeds harder bulderen naarmate we dichter bij komen, we voelen de waterverneveling en we zuigen onze longen vol met die heerlijke negatieve ionen, want in dit geval is negatief dus positief! Dan hebben we een kort inkijkje achter de waterval, een gordijn van water, wat mooi om te zien! Hoeveel liters water zouden hier wel niet naar beneden komen?
Leverbloempje
Wandelingen naar watervallen zijn altijd al mooi , maar als je er nog eens achter langs loopt is het nog specialer. Zo staat de wasserfallerlebnisweg Ferleiten me ook nog als zeer mooi in de herinnering. https://familieauswander.blogspot.com/search/label/ferleiten . We besluiten op Beiers grondgebied nog een stuk door te lopen en gaan uiteindelijk op een bankje in de zon heerlijk genieten van het ruizen van het water en de inhoud van onze lunchtrommel.
De wandeling is nog door te lopen tot aan Ruhpolding waar je de tour kunt uitbreiden met een bezichtiging van het Holzknechtmuseum. Holzknecht is een oude informele term voor bosarbeiders, waarvan sommige nog steeds gebruikelijk zijn in Beieren, Bohemen en Oostenrijk. Heen en terug wordt het dan een wandeling van 16,5 km.
Wij houden het heerlijke bankje in de zon als eindpunt en nemen die heerlijke warmte in ons op. Als we in de schaduw van de berg dreigen te raken is dat voor ons het startsein om langzaam aan terug te gaan. Ik ”speel” nog een beetje met mijn fotografie bol bij de waterval en dan lopen we al genietend terug. Een kleine regenboog tekent zich af door de waternevel, maar jammer genoeg niet sterk genoeg om op de foto te kunnen vastleggen.
Het was vanuit ons huis even een klein uurtje rijden, maar zo de moeite waard, alleen al van de autorit naar een wandeling kunnen we enorm genieten. Dat geweldige landschap wat langzaam aan je voorbijtrekt. De bewolking die zich oplost en de bergtoppen tevoorschijn doet komen. In één woord genieten!
samenvatting:
Korte, maar prachtige tour naar de Staubfall
familievriendelijk, maar niet met een buggy en je moet wel goed ter been zijn
parkeren: Parkplatz P4 am Talschluss des Heutals 47°39’41.2″N 12°39’05.0″E
hoogteverschil: 93 meter
van en naar de Staubfall is het totaal 4 km, te verlengen naar Ruhpolding of Winklmoosalm , wordt het 16,5 km. Of in de zomer nog de ronde door het Mäander Hochmoor.
Binnenkort plaats ik op ons YouTube kanaal nog een mooie samenvatting van deze wandeling. Abonneer je daar even om alle beelden te kunnen blijven volgen.
Een eenvoudige maar mooie wandeling rond ” Das smaragdgrüne Herz des Pillertals”. Zowel voor de zomer als de winter een aanrader.
Das smaragdgrüne Herz des Pillertals
We zijn van min 15 naar plus 15 gegaan in korte tijd. Nadat er even wat regen is gevallen is het ook weer stralend weer geworden, waardoor het nu op onze veranda achter het huis en uit de wind oploopt naar zomerse waarden van om en nabij de 30 graden. Jullie begrijpen denk ik wel dat meneer Auswander hier dus in zijn korte broek al op de veranda zit te genieten. Persoonlijk heb ik het nog niet toe aan een korte broek, maar als het even kon zou hij er het hele jaar in rondlopen!
De ski pistes zijn weer tot lange witte linten van de verder groene bergen geworden. Alleen op grote hoogte en aan de schaduwzijde zie je nog sneeuw liggen, voor de rest is hier de sneeuw ook in onze tuin, letterlijk en figuurlijk, als sneeuw voor de zon weggesmolten. Wat ons betreft mag het nu lente worden en het lijkt ook eigenlijk in de verste verte niet erop dat er nog sneeuw van betekenis gaat vallen. We zagen al een 1e vlinder vliegen en de bijtjes worden ook al weer actief. Gewekt door de warmte van de zon zijn ze zoekende naar nectar om op krachten te komen, maar er bloeit eigenlijk nog niks. Zo sneu……
De ”Winterwanderwege ”zijn er niet mooier op zijn geworden. Regen in combinatie met het smelten door de zon en in de nacht weer licht opvriezen levert overdag echte ijsbanen op, zeker als het pad ook nog wat klimt. Maar we wilden toch graag alle 3 even fijn aan de wandel, maar op een goed beloopbaar pad en niet al te zwaar na het flinke ziek zijn van onze dochter.
Pillersee
We kozen voor een ronde om de Pillersee. Afgelopen zomer liepen we er al een deel van met mijn ouders toen ze hun vakantie bij ons doorbrachten en zochten we heerlijk verkoeling bij het water.
Alleen al de rit er naar toe is een lust voor het oog, ja we wonen hier nu bijna een jaar maar ik kijk me nog elke dag de ogen uit! We parkeren de auto in st Ulrich am Pillersee en gaan op pad. We besluiten de route tegen de richting in te lopen dan hebben we de hele route het grootste profijt van de zon. We begeven ons op de ”Panormaweg st. Adolari” , net even verder van de weg af en iets hoger waardoor we de intens blauw groene kleur van de see nog mooier kunnen zien. We dragen alle 3 al dunnere jassen, maar na een poosje gaan de jassen al open of zelfs uit. Dan ineens zien we onze 1 vlinder van dit jaar vliegen. Die arme Atalanta is al gewekt door de zon en zoekt naarstig naar wat nectar, maar er bloeit nog maar amper wat. Hopelijk is er uit de Sneeuwheide in de buurt toch wat te vinden voor het arme insect!
De Smaragdgroen Pillersee
Dan horen we het geklater van water wat steeds luider wordt en even later staan we vanaf een houten bruggetje te genieten van een mooie waterval. Iets hoger meer in de schaduw zitten zelfs nog wat ijspegels in de rivier. Zeker weten dat zo een 14 dagen terug dit hier één grote ijswaterval is geweest.
Sankt Adolari
Na de waterval komt de Filial- und Wallfahrtskirche st. Adolari in beeld. In het jaar 1073 werd hier voor het eerst een kerk gevestigd en de Gotisch bouw stamt uit het jaar 1407, een erg oud gebouw dus. Achter de kerk gaat een pad omhoog richting de ADOLARI KLETTERSTEIG. Een korte, maar mooie Klettersteig, je hebt beslist een klimuitrusting en helm nodig. Misschien moeten we hier nog eens terugkomen dus? Onderstaande fotos komen van : https://www.bergsteigen.com/touren/klettersteig/adolari-klettersteig/
Na de kerk gaan we de weg oversteken (voorzichtig!) en komen op Parkplatz Teufelsklamm uit. Ook hier vandaan kun je de wandeling dus starten, maar ook richting de Teufelsklamm wandelen of de Bienen lehrweg lopen.
We zijn nu aan de andere kant van het meer beland en af en toe moeten we wat gladde stukken weg belopen. Maar doordat er nauwelijks hoogteverschil in het pad zit is dit, door er wat ”schaatsend” over te lopen , prima te doen. De Forellenranch komt in het zicht, hier werden we vorig zomer door mijn ouders getrakteerd op een heerlijke forel schotel. De parkeerplaats staat vol en er wordt volop gerookt zien en ruiken we. Heerlijk, een absolute aanrader dit adresje. We komen hier zeker nog eens terug!
Op dit moment zijn we naast het meer beland. Hier en daar in de wat minder zon beschenen plekken ligt nog een dun laagje ijs op het water, de zon schittert er prachtig over heen. We snappen dat ze dit meer ook wel ”Das smaragdgrüne Herz des Pillertals” noemen. Wat wonen we toch in een prachtig land verzuchten we. Ja we komen ook vele nadelen tegen hoor, eerlijk is eerlijk, maar een dag als vandaag maakt alles weer goed.
De Pillersee is ontstaan door een aardverschuiving vele duizenden jaren terug, is werkelijk waar kristalhelder en je mag er in zwemmen. Ook zijn er zomers bootjes te huur en SUPs ( stand up paddeling, voor wie dit niet wist) en is het gewoon een mooi wandelgebied voor als je het een keer niet al te zwaar wilt hebben.
glashelder water
Langzaam aan zien we de zon richting de bergkwam gaan, het zal niet zo lang meer duren voor ze achter de berg verdwijnt. We besluiten nog even lekker op een bankje te genieten van haar warmte, nemen een Schnapsje en turen over het water. De zon laat de kleuren blauw en groen magisch mooi uitkomen. En dan ineens zegt die mooie Koperen Ploert gedag en is het of de kachel naar beneden wordt gedraaid. Dan merk je echt dat het nog maar begin februari is. De jassen gaan dicht, de rugzak weer op en we maken ons op voor het laatste deel van de route.
We komen langs de steiger waar we vorig zomer zo lekker hebben gezeten en waar dochter Auswander als een echte bikkel vanuit de warmte van de zon in het bergwater dook. Dan komen we nog langs een Kneipp bad. Deze vorm van koud water baden zijn vernoemd naar Sebastian Anton Kneipp een Beierse Katholieke priester en een van de grondleggers van de Natuurgeneeskunde.
Het water dat de Schepper aan de mensheid heeft geschonken en de uit het plantenrijk geselecteerde kruiden vormen de essentie van het genezen van ziekten en het gezond maken van het lichaam.
Na ruim 8 km lopen zijn we weer terug bij de auto. De bergschoenen worden weer verruild voor de gewone stappers en alles gaat weer in de auto. We zijn maar een paar medewandelaars tegen gekomen, vooral toen we over de Panoramaweg liepen kwamen we welgeteld 1 persoon tegen. Met gloeiende wangen van de voorjaarszon rijden we rustig aan terug naar huis. Het was een relatief simpele wandeling, maar landschappelijk erg mooi en voor de tijd van het jaar ideaal. De hoogtewandelingen komen wel weer.
de Pillersee is 1,6 km lang en 300 meter breed
is op zijn diepst 7 meter
is één van de koudere bergmeren om in te zwemmen, in de zomer 17-20 graden
er is botenverhuur bij de kiosk, snacks te koop, een kinderspeeltuin en toilet
in de zomer is er ”liggeld” te betalen, 2 euro
samenvatting wandeling
start: st Ulrich im Pillertal (gebührenpflichtig 3 euro)
47°31’48.3″N 12°34’27.3″E Dorfstraße 6, 6393 St. Ulrich am Pillersee
de rondwandeling in zijn geheel is 8,5 km
alternatief is er te starten vanaf Parkplatz Teufelsklamm
hiervandaan start de Teufelsklamm en Bienenlehrweg , deze kun je natuurlijk combineren met de rondweg.
Bij zomerdag : zwemkleding en handdoek mee!
eetgelegenheden genoeg onderweg. De https://www.forellenranch.at/de/ kunnen wij persoonlijk erg aanraden. (En nee, we hebben geen aandelen hier)
Kortom een makkelijke maar mooie wandeling.
Voor nu eerst Pfiat di en Liebe Grüsse van de Auswanders. Bedankt voor jullie likes en reacties en vergeet je vooral niet te abonneren op ons YouTube kanaal.
Opnieuw maken we een geweldige Winterwandeling in Rauris. We lopen via de Mautstrasse, dat nu een perfect geprepareerde wandelweg is omhoog naar Kolm Saigurn en gaan al rodelend terug.
De bergen worden weer zichtbaar, de wolken trekken omhoog en af en toe schijnt een heerlijk verwarmend zonnetje tussen de wolken door. Na een nacht vol regen doet het weer een stuk aangenamer aan. Het voelde echt alsof het ”warm water” regende, een paar dagen geleden was het nog – 15 en ineens zitten we behoorlijk in de plus cijfers. Ik zie dan ook geen langlaufers meer over de Loipes gaan achter ons huis, maar zie grote plassen water tevoorschijn komen. Wat een wereld van verschil!
ziek
Nadat ik zelf 2 weken terug in de lappenmand zat, is nu dochterlief aan de beurt. Als een zielig vogeltje hangt ze wat op de bank of op bed, ze heeft nauwelijks stem, en moet veel hoesten. Om haar weer te mogen afmelden van school moet je dus een ”krankenbestätigung” van de Herr Doktor. Samen togen we dus naar de huisarts en alhoewel we een afspraak hadden moesten we nog bijna driekwartier wachten alvorens we aan de beurt waren. De wachtruimte zat propvol, zieke , hoestende en proestende mensen. Als je nog niet ziek was dan werd je het ter plekke wel!
Ik vind het nog altijd een gek iets, dat je een bevestiging van je arts moet hebben om je ziek te mogen melden van school of werk. Doe je dit niet dan kost het je vakantiedagen. Er zit natuurlijk als voordeel voor de werkgevers in dat als je je ziek meld, je ook echt ziek bent.
We hadden vorige week al op de weerberichten gehoord dat het voorlopig warmer zou worden. Afgelopen zondag hebben we dus nog maar even de slee in de auto gezet en richting Rauris gereden voor een mooie gecombineerde wandel/rodeltocht. De omstandigheden waren er nu super gunstig voor en de ”scenery” ideaal met zijn besneeuwde bomen. Het is immers maar afwachten of het er nog eens van zou komen deze winter? Ja, ok, ik begrijp de winter is hier echt nog niet over, dat zou ijdele hoop zijn, maar de omstandigheden moeten op je vrije dag ook maar net goed zijn.
Ik denk ook nog even terug aan vorig jaar. Rond deze tijd vonden we ons huis waar we nu wonen, en met half februari zaten we, in shirt, tijdens het uitpakken van de verhuisdozen, al onze pauze te nemen op de veranda in de zon. Een Nederlands gezegde zegt:” Als de dagen gaan lengen, gaan de winters strengen”, maar geld dit ook voor Oostenrijk? Vorig jaar in ieder geval niet, toen was het een heel vroeg voorjaar. We zullen zien of de winter dit jaar hetzelfde verloop heeft.
Rauris
Afgelopen zondag. Opnieuw gaan we richting Rauris. We weten hier immers een mooie ”winterwanderweg” die start vanaf Parkplatz Bodenhaus, daarbij is de omgeving hier geweldig, heerst er veel rust en willen we nu de wandeling omhoog maken tot aan Parkplatz Lenzanger.
We zien onderweg dat in het laatste deel van het dal aan de rechterzijde nu een prachtige Langlauf loipe is aangelegd. Zo leuk om vanuit de auto de mensen , ieder op zijn eigen wijze, te zien voortbewegen. De één heel rustig en beheerst, de ander met grote wijdbeense passen alsof ze achterna worden gezeten.
Het is dan ook geen verrassing dat de parkeerplaats dit keer dus behoorlijk vol staat met auto’s, in tegenstelling tot een aantal weken terug toen we hier op de nationale Feiertag Mariä empfängnis waren, alweer 6 weken terug. Zie hiervoor het blog: Sneeuw overlast & Sneeuw pret. We parkeren de auto, trekken de wandelschoenen aan en met een gevulde rugzak gaan we op pad.
De wandelbordjes zijn bijna verdwenen in de sneeuw!
We zien dat de sneeuw in de loop der weken echt nog hoger is geworden hier. De geprepareerde weg ligt er weer prachtig bij. Als die niet was aangelegd viel er hier echt niet te wandelen en waren dochter en ik verdwenen in de sneeuw. Af en toe komen we een wandelbordje tegen die nog net boven de sneeuw uitsteekt, een komisch gezicht!
Sprookjesachtige beelden tijdens onze wandeling omhoog richting Kolm Saigurn
De meeste mensen zijn inderdaad aan het Langlaufen, op de Winterwanderweg komen we slechts enkele medewandelaars tegen, af en toe suist ons een rodelaar of skiër voorbij, voor de rest is het één en al rust. Boven aangekomen drinken we een bakkie Koffie uit de thermos en een verwarmend Schnapsje en daarna maken we ons op voor de terugweg. Met veel lol gaan we om en om een deel van de route met onze slee naar beneden rodelen. Al was er hier wel een mogelijkheid om bij de berghut nog een rodel te huren trouwens.
rodelpret
In het Hoogseizoen gaat het hier wel anders toe. De mooie geprepareerde winterwandelroute is dan weer een Mautstrasse (tolweg 9 euro) en er komen vele toeristen om hier te wandelen of te gaan Goudwassen. Vooral voor kinderen is dit een spannende bezigheid en bovendien heerlijk in de vrije natuur.
Wist je dit?
-Het dal van Rauris word afgesloten door het gebied Kolm Saigurn, wat ontstaan is tijdens de intensieve mijnbouw. De naam is dan ook hier van afgeleid, waarbij Kolm hammer of hammerwerk betekend.
-Daarnaast is Kolm Saigurn thuisbasis van de Sonnblickgruppe en daarmee het hoogst gelegen observatorium van Oostenrijk. Gebouwd op de piek van de berg Hohe Sonnblick.
-Goud speelde al vanaf het begin een belangrijke rol in de geschiedenis van het Raurisertal. Vanaf 1354 was het Raurisertal een centrum van de zoektocht naar goud.
Heerlijk voldaan van een mooie wandeling komen we weer terug bij de parkeerplaats. Het laatste stukje werden we wel een beetje kouder, de zon zakt vrij snel achter de bergen weg en van het rodelen wordt je ook wel wat frisser dan van een wandeling omhoog. De bergschoenen worden vervangen door de normale schoenen , de slee gaat in de auto en we rijden rustig weer richting huis. Het was een geslaagde dag, en of jullie onze neue Heimat, nu in de zomer of winter bezoeken, we kunnen het Rauriser tal altijd weer aanraden!
samenvatting:
47°05’50.8″N 12°59’32.9″E Alpengasthof Bodenhaus, Kolmstraße 6, 5661 Rauris, Österreich
Parkeren bij Parkplatz bodenhaus ( dagkaart 4 euro) of openbaar vervoer Postbus Linie 640
heen en terug 8 km wandelen/rodelen
Bij zomerdag vele mooie wandelingen mogelijk vanaf dezelfde Parkeerplaats:
Nadat de sneeuw bijna verdwenen was in alle dalen, kwam er vorig weekend weer een lading ”Neu Schnee”, net op tijd dus. Twee dagen sneeuwde het aaneengesloten en moesten we dus weer aan het sneeuw ruimen. Op het moment is het minder mooi, maar daarna komt het het plezier. Zeker als de lucht weer knalblauw is en de bomen weer zwaar hangen van de sneeuw. Een flinke vorst en wat nevel in de vroege ochtend zorgden voor het finalestuk. Het voelde alsof je in een verhaal van Narnia of Frozen was beland, sprookjesachtig mooi.
Schnee wandern
Het ”Bilderbuchwetter ” was op zijn hoogtepunt in het weekend, we konden er dus alle 3 volop van genieten. Zaterdag middag maakten we een wandeling rond de Klammsee in Kaprun, al een beetje ons vaste wandelgebied voor een korte maar mooie ronde. Dit kun je ook hier lezen op het oudere blog. https://familieauswander.org/2023/11/29/winter-en-klammsee/ De vorst had boven op de sneeuw wonderlijk mooie figuurtjes gemaakt, haast kleine veertjes die glommen in de zon en op de takjes leken het wel witte naaldjes. Koud was het wel, min 12,5 graad, maar een droge lucht. In de zon was het heerlijk en er stond geen zuchtje wind dat scheelt. Rustig was het ook, alsof alle mensen op de Piste en Loipes waren, het leek of we de Klammsee voor ons alleen hadden!
Sneeuw figurenSprookjesachtige sneeuw wereld bij de Klammsee
Deze ontspanning hadden we ook echt even nodig, we voelden ons een beetje down. Sinds kort had ik eindelijk weer werk, en ook werk waar ik me wel goed bij voelde. Als groot voordeel had het ook dat ik geen zon en feestdagen hoefde werken en ik had er mijn plekje wel gevonden. Doordat een oud collega terug kwam uit de ”Karenz”, een soort van verlengde kraamverlof die jaren kan duren, was ik dus nu over en hield het voor mij op…….
Winterwanderweg Krimml
Zondag reden we richting Krimml, vanaf ons huis nog ongeveer 45 minuten rijden, maar zo de moeite waard. Ik had gelezen over een winterwanderweg die vanaf het station in Krimml start en via het pad door het bos en langs de rivier uiteindelijk naar de Krimmler Wasserfälle zou leiden. Dat station was meneer Auswander wel bekend want daar kwam hij regelmatig met de LKW voorbijgereden en hij wist dat er ook plek zou zijn om te parkeren.
De bergschoenen worden weer aangetrokken, de sjaal en handschoenen gaan aan , de rugzak op en de slee gaat ook weer mee op avontuur. Het 1e stuk is het even fris, de tranen springen ons in de ogen van de kou, het is min 10 op dit moment, en er staat een licht briesje. Zo gauw we echter in het bos verdwijnen is er geen wind meer en is het gelijk ook heel aangenaam. Het is een betoverende winterstemming in het bos, de takken hangen zwaar van de sneeuw maar blijven door de vorst keurig hun zware last dragen. Doordat de Winterwanderwegen altijd worden geprepareerd kun je hier heerlijk wandelen zonder diep weg te zakken in de diepe sneeuw, ideaal!
We vergapen ons onderweg aan het natuurschoon, de kunstzinnige sneeuw vormen die aan een prikkeldraad hangen of op een boomstam liggen. De rivier begeleid ons voor een groot deel van de route en hoe hoger we langzaam aan stijgen hoe meer we zien dat de rivier ook deels bevroren is. Je hoort het water onder het ijs door stromen en we zien de wonderlijkste vormen.
Door het Achenwald en langs de rivier loop je de route naar de Krimmler Wasserfällen
We houden even een kleine Jause (pauze eten) op een zonnig open plekje, terwijl we de zon op onze wangen voelen gloeien drinken we onze warme thee met wat lekkers erbij en genieten van de rust. Tot nu toe zijn er alleen 2 dames te paard ons voorbij gekomen, voor de rest lijken we alleen op de wereld te zijn.
de Krimmler Wasserfälle
We komen dichter in de buurt, de bordjes geven nog 10 minuten aan en ook betreden we nu het Nationalpark Hohe Tauern. Ineens zien we ook nog wat medewandelaars , zij hebben dus de auto echt bij de parking van de watervallen neergezet en lopen slechts dit laatste deel. Maar vergeleken met de zomerse drukte die hier kan zijn stelt dit niks voor. Een bord wijst ons er op dit hier aan de voet van de waterval ook Therapie mogelijk is voor mensen met Astma en allerlei vormen van allergie.
Wist je dit?
Er zijn 300 tot 3.000 ionenparen per kubieke centimeter in normale ademlucht – tot 70.000 worden gemeten in de buurt van de Krimml-watervallen! Genezingssuccessen komen niet alleen voor bij astma en allergieën, maar ook bij stress en vegetatieve uitputting. Bovendien wordt het immuunsysteem duurzaam versterkt.
Die Heilkräfte der Wasserfälle in Krimml: Wirkweise und Therapiefelder
We ademen die gezonde ionen dus diep in in onze longen terwijl we staan te genieten van dit mooie schouwspel. Een deel van de waterval stroomt nog, een ander deel lijkt nog het meest op een enorme ”druipkaars” met zijn wonderlijke vormen. Jammer genoeg maakt de water nevel ook erg koud, en daarbij zitten we helemaal in de schaduw van de berg, dus we houden het niet erg lang vol.
De deels bevroren waterval van Krimml
De terugweg gaat een stuk sneller dan de heenweg, en de slee kan ook weer dienst doen. Alhoewel er ook grote delen route vrij recht zijn zit er soms een geweldig mooi stuk tussen om even te rodelen. Zo bereiken we al lopend en rodelend ons beginpunt weer, station Krimml. Bijna 9 km, bij flinke min temperaturen, maar het was de moeite waard!
Samenvatting:
– 47°12’43.3″N 12°10’12.3″E
-parkeren bij station Krimml, of je gaat met het openbaar vervoer en stapt hier dus uit.
-je steekt de Bräuern Brücke over en gaat naar rechts, steeds de bordjes Winterwanderweg Krimml volgen en in de zomer de gele bordjes Krimmler Wasserfällen volgend.
-via het Krimmler Achenwald loop je licht stijgend richting de waterval, totaal 140 meter.
-familievriendelijk, in de zomer zou deze wandeling ook met een buggy te maken zijn.
-Als je alleen maar aan de voet van de waterval wil staan houd je op een gegeven moment Alte Tauernweg aan, wil je echt helemaal de wandeling omhoog maken dan houd je de gele bordjes met Krimmler Wasserfällen aan.
-Wij hadden bijna 9 km op onze stappenteller staan, maar liepen soms ook wat stukjes extra. Volgens de borden zou het 8 km heen en terug zijn.
En de gehele wandeling is als vlog te bekijken op ons nieuwe You tube kanaal, mettertijd zullen hier meer wandelingen volgen. Als jullie je zouden willen abonneren? Heel graag. (Klik daarvoor in de linker bovenkant van het filmpje ons logo aan de abonneer knop verschijnt.)
Voor nu eerst zeggen wij Pfiat di en tot ziens
Bedankt weer voor jullie lieve reacties en likes, we genieten er altijd weer van.
Familie Auswander 
Plaats een reactie